In 2022 had ik heel wat moeilijke dagen. Het liep niet zoals het hoorde te lopen, er gebeurde zo veel, ik had het niet allemaal meer in de hand. Soms voelde het zelfs alsof ik eigenlijk niets meer in de hand had. Waar kwam dat door? Iemand graag zien, maar toch tegen obstakels van het leven aanlopen. Een relatie op losse schroeven, veel vragen, te weinig ruimte voor open communicatie, misschien te zware rugzakken. Het werd zwaar, heel zwaar en uiteindelijk besloot mijn knappe 40'er er een punt achter te zetten. Niet zomaar, wel omdat ik had gezegd dat hij het zou moeten doen. Dat ik het niet zou kunnen. Niet omdat we niet meer van elkaar hielden (houden), maar vooral omdat het op dat moment niet meer houdbaar was. Voor geen van ons beiden. Zowel fysiek als mentaal werd het ons te veel. Zo erg zelfs dat hij hartklachten kreeg en dat bij mij het licht op mijn werk uitging. Ik moest naar buiten, kon niet meer in mijn klas blijven. En als ik ergens een houvast had, dan is het daar wel. Zelfs op hele moeilijke dagen. Dat het me daar overkwam, raakte me heel erg diep. Zo diep dat het me angstig maakte en dat ik wist dat het op dat moment zo niet verder kon.
Het is niet van mijn gewoonte om hier privé-dingen met weetjes te vermengen, maar ik heb me voorgenomen om dat misschien toch wat vaker te doen. Zo af en toe. Dan weten de lezers ook wie er achter deze blog steekt, wordt het allemaal misschien wat minder droog. Net iets tastbaarder en menselijker. Misschien kan ik ook via deze weg mensen een hart onder de riem steken voordat ik mijn mogelijke dagboekblog opstart. Het is een probeersel en ik hou het voorlopig bij het weekend. Dan weten de 'weetjeszoekers' misschien ook meteen dat ze die artikels dan kunnen overslaan, maar kunnen ze minstens nog vijf dagen per week bij mij terecht voor weetjes en nog eens weetjes. Zo droog en rechtdoor als het maar kan ;).
Droog, dat is dus het woord van 2022 niet geworden. Integendeel. Er vloeiden heel veel tranen. Te veel. Nochtans had ik al een aantal slechtere jaren achter de rug en dacht ik sinds 2020 toch weer op een gelukkiger pad te zitten. Ik zal het het juiste pad niet noemen want uiteindelijk heb je het ook niet altijd allemaal zelf in de hand, maar ik had zo het idee dat ik de overvloed aan waterlanders achtergelaten had in 2016-2020. Niet dus. Het werd weer zo'n nat jaar, hoe warm de zomer ook geweest was. Met als gevolg dat halverwege november het licht in de klas dus uitging. Op die momenten is het tricky. Dan kom je op een punt dat je eigenlijk moederziel alleen in je blootje op de wereld rondkruipt. Je zoekt beschutting en mentale weerbaarheid om je weer op te richten, maar ik ben er al uit dat ik dat vaak niet op mijn eentje kan. Zeker niet als er zo'n zware maanden aan vooraf gingen. Eens mijn hart zoveel klappen heeft gekregen, dan heb ik hulp nodig. Die is er altijd van mijn goeie ouwe getrouwe oudjes (hoe ik ze liefde- en respectvol noem!), maar ik kreeg dit keer ook hulp van onze zorgcoördinator. Pas op, ik zou nog vele mensen oneer aandoen om ze niet te vermelden, maar het was juf Els die me dit keer deed inzien dat een doktersbezoek hoogdringend was
Geen opmerkingen:
Een reactie posten